At first light this morning, people could see the damage done by the cyclone last night. The strong gusts started at about 10 o’ clock and within two hours the bashing of the waves and the screaming wind, showed me that this was definitely not caused by a 35 knot wind as forecasted. It turned out to be closer to 75 knots. The papaya tree fell first, then the roof of the veranda started shaking and simply blew off and the mango trees took a serious beating as well. I walked up and down in the house, praying for the safety of the people and their boats. Gabriel is out on land at the boatyard in the north of the island and Dries let me know that the wind was much lighter there.
There were tears this morning when the full scope of the carnage became visible. There were many yachts washed up on shore or on the rocks. Our neighbours in the apartment below us, found their boat amidst the traditional boats ‘botry’ this morning. My heart goes out to them and the Malagasy people who lost their livelihoods. The Malagasy people are very resilient and at first light people were out to help others salvage what could still float.
Our biggest concern was the school’s roof as we lost the roof during the last cyclone season. God is good. The roof was fine and we are very thankful.
How many people does it take to chop down and remove a fallen tree from the road? Well, a whole village actually. Dries was stuck on the road this morning waiting for a fallen tree to be removed.
The pontoon of the marina was destroyed completely and a tree also fell across the road in front of the yacht club. This tree required the fire department’s intervention. The use of the word department is definitely misleading. There is but one fire truck on this island and it is always on duty at the airport. Their chainsaw appeared to be rather feeble, so I think that the tree will not move soon.
Thank you for praying for us. It was so heartwarming to hear that people who we don’t even know had prayed fervently. We appreciate you.
Baie dankie dat julle ons in hierdie tyd in gebed bystaan.
Dankie vir elkeen wat gee en elkeen wat ons ondersteun.
Dankie vir elke boodskap van bemoediging en elke skrif.
Dit is tye soos die wat die Here met jou praat selfs deur ‘n plakker agter op iemand se motor.
Soms is jy so gebroke en voel dit asof jy leeg getap is, asof jy met jou hart in jou arms rondloop en dat jy so kwesbaar is.
Jy voel so weerloos en stukkend en asof enige iets jou kan seermaak. Selfs die wind daar buite. Dit voel asof jy geen krag het om in die oggend op te staan nie. Alles in jou is al uitgehuil. Die dokter se eerste woorde. “Sy het net ‘n paar maande oor.” Of, ons hou haar nou net aan die lewe. Dan voel ek soos Job.
Here hoeveel nog? Ek dwaal rond om die tyd verby te kry tot die volgende besoektyd. Ek wil huil en alleen wees en soek ‘n plekkie weg van die mense wat verby my loop. Ek lees agter op ‘n publieke toilet se deur, op ‘n afgetrek ou plakker met verweerde swart koukie merke….Trust in God…
Selfs daar vind ek hoop en praat die Here met my.
Die Here is naby! Hy PRAAT met my deur die kleinste dingetjie, die dooie voeltjie by my voordeur laat my huil. Die Here se vir my: Ek weet van elke voëltjie wat val en jy is baie meer werd as baie voeltjies!
Ek dink aan al die goed wat ek en Mari-Alena nog wou saam doen en die seer in my is ondraaglik. Die dokter het vir my haar CT gewys en hoe ver die kanker gevorder het. Ek was stukkend en my geloof was baie min. Dit het gevoel asof ek haar reeds verloor het. Op my laagste, daar het die Here my kom optel en vir my gese, Vertrou MY!
Sy sal nie deur dit alles gaan as dit nie vir MY glorie is nie en as Ek nie daardeur verheerlik word nie. Ek sal jou NOOIT begewe of verlaat nie. Om te glo is om seker te wees van die dinge wat ons nie sien nie.
Verlede week het ek haar hare in die hospitaal gewas en uitgekam. Ek steek die bos hare weg wat ek uit die borsel trek. Sy vra my om dit vir haar te wys. Sy begin huil en ek hou haar vas. Mamma, ek kan nie meer nie, ek wil uit hierdie kamer uitkom!! Ek huil saam met haar en probeer haar moed inpraat, skrif gee, maar my hart breek in ‘n duisend stukkies in my. Haar arms is vol bloukolle van naaldsteke. Sy is so maer en haar ribbes en ruggraat staan uit. Net vel en been. Ek help haar bad en was haar saggies draai haar in ‘n handdoek toe, soos toe sy klein was en gee haar ‘n drukkie. Sy loop vooroor met ondersteuning.
Almal bid vir haar. Ek salf haar elke dag en spreek lewe.
Sy het haar volgende Chemo gekry terwyl sy so swak was. Die gewas in haar maag het weer vergroot en die uitgang verstop. Sy kon niks eet nie. Na die chemo was haar witbloed telling op 0.00
Die volgende dag was dit 0.03, die dag daarna 0.06
Die volgende dag was dit 0.16
Dit was twee dae voor Kersfees en die dokter het gesê dat sy nie sal kan huistoe kom indien dit nie 1.00 is nie.
Op Oukersaand het ons Kersfees na Mari-Alena toe geneem. Benjamin het met ‘n Kersboom in die hospitaal ingeloop, kompleet met ‘n rooi hoed. Ons het vrolike Kersmusiek gespeel en saam gebid en ‘n ware Christus-fees sommer daar in haar kamer gehou. Ons het vir mekaar geskenke gegee en Mari-Alena het dit so baie geniet. Sommer ook vir elkeen van die verpleegsters ‘n geskenkie gegee.
Daar was nie ‘n manier dat Mari-Alena se witbloedstelling bo 1.00 sal kan wees nie.
Kersoggend het Mari-Alena vrede daarmee gemaak dat sy nie by die huis sal kan wees nie.
Sy het vir die Here dankie gesê dat Hy na hierdie aarde toe gekom het, gebore is en dood gegaan het, omdat Hy so lief is vir ons. Later die oggend het die vrouedokter vir haar kom vra of sy graag sal wil huistoe gaan. Die dokter het vir haar gesê dat haar witboedtelling “Miraculously” opgetel het en 1.3 is!!
Ons het omtrent hospitaal toe gejaag en vir Mari-Alena gaan haal. Daarna is ons na my swaer en skoonsuster toe, Ockert se broer Cor en sy vrou Frances het kom kuier uit Kanada en ‘n heerlike Kersfees-ete voorberei. Vier van my vyf kinders was Kersdag by my. Dit was so groot wonderwerk! Die volgende dag het ons sommer strand toe gery en almal was vroeg oggend in die water om te swem. Mari-Alena, nog baie swak het die water so geniet! Haar boeties en Janneman haar vriend het haar ondersteun en ons het die dag saam geniet. Die Here is so getrou!! Gisteraand het ons haar terug geneem na haar hospitaal kamer en vanmore het sy weer begin met vier dae van chemo. Haar hare val in bosse uit, maar dit pla haar nie meer nie.
Ons vaar Kaapstad se strate in opsoek na ‘n pruik.
In Suid Oekraïne gaan dit goed. Die leiers het ‘n pragtige Kersdiens gehou en die kinders het gesing. Daar is vir elke kindjie ‘n geskenk gegee en daar was tonele, danse en baie vreugde!
Alles gaan aan. Elke bediening en die leiers bring elkeen sy deel.
Die kleuterskool doen goed en daar is nuwe kindertjies.
Ons is dankbaar!
Die Here is so goed en getrou! Hy hou ons vas, dra ons en sal ons nooit begewe of verlaat nie! Nooit nie!
Ons weet nog nie wat die mediese onkostes gaan wees nie, maar ons vertrou die Here vir elke dag. Dankie dat julle aanhou bid. Elke gebed dra krag en ek weet dat Mari-Alena reeds gesond is! Deur die wonde van Jesus is sy reeds genees! Ons dien ‘n God van wonderwerke.
“I have learned to kiss the rock that throws me against the Rock of Ages” – Charles Spurgeon. This season was hard for me. I had to learn to kiss the wave that throws me into Him. There is a reward and a comforting we can only receive in times of trials. Jesus is worth it.
The final week of school was a busy one. Exams, parents meeting and the fun day of the Discovery and Kids Rangers. As we have no place at school for outdoor activities, we walked down to Ficus hotel which is closed, but always allow us to have our camps and fun days there. It is not really suitable for swimming, because of the rocks, but the children enjoy the open space. It was muddy walking there and barefoot was the most successful way to ensure that you don’t leave your shoes behind. The leaders prepared games and there was never a moment where anyone sat down. I am always amazed at the energy levels of these kids.
We also had our last meeting of this year with the Saturday Rangers. After a downpour which was so loud that we could not even hear each other, work on the paper stars for Christmas decoration, finally got underway. They had a lot of fun although most were covered in glue and glitter. I think Dries ended up helping most of them to glue their stars together. We ended our year with worship and as always, something nice to eat. Dries and I are very happy with how the Junior Leaders who stepped into their new roles with enthusiasm. To God be the glory for all He has done!
Dries had to finish work on the gutters at school. The ones that had been broken when the roof blew off earlier this year, but also the gutters for the new classroom. We shall take a break from Christmas until New Year. Our quiet time at home did not start off too well. Jirama, our electricity provider, blasted us with a power surge yesterday. That meant that the main distribution box blew as well as appliances. We were not home at the time and Dries only lost his very good battery charger, still brought from South Africa. Our neighbours lost their fridge and coffee maker. We were told that we might get a replacement by the end of January. That means no electricity until then. PM will help out by connecting us to his generator for some of the day, but it will be a challenge to say the least.
We wish you all a joyous Christmas and a peaceful 2025. Thank you for your love and support.
Baie dankie dat julle bid en intree. Dankie vir elke bemoedigende woord en vir elke bydrae. Ons waardeer dit oneindig baie.
Hierdie was een van die moeilikste twee weke van my lewe.
Daar was tye wat ek op my einde was, waar die dokters gesê het dat hulle Mari-Alena net aan die lewe hou. Daar was ook dae van geloof en oorwinning. Wat die Here my so kom versterk het!
Mari-Alena is gediagnoseer met Burkitt Limfoom (tipe B-sel NHL limfoom kanker.
Die gewas in haar maag het die uitgang versper dat sy glad nie meer kon voedsel inneem nie. Dit het ook haar hele maagwand oortrek. Nadat ek die CT scans op die dokter se skerm gesien het en hy vir my gesê het dat dit graad 4 kanker is, het dit gevoel asof ek nie kon staande bly nie, maar die Here is steeds goed en getrou! Die Here het my kom verseker dat Hy haar genees! Ek glo dit met my hele hart en met alles in my. Sy was vir ‘n week in Mediclinic waarvan 4 dae daarvan in intensief. Die dokter het ons oortuig dat Tygerberg hospitaal spesialiseer in Burkitt Limfoom. Ons staan net in verwondering oor hoe die Here voorsien het vir die behandeling in Mediclinic asook vir die ambulans na Tygerberg. Na haar eerste chemo kon ons dadelik ‘n verskil sien. Binne ‘n paar dae was alle pyn weg en kon sy weer eet. Haar buik swelling het drasties verminder. Die kanker het ook na haar baarmoeder vesprei. Daar is ook 10% in haar rugmurg teenwoordig.
So nou dat ons weet waarvoor om te bid, kan ons gefokus bid.
Maandag kry sy haar tweede chemoterapie wat baie meer aggresief gaan wees as die eerste. Verlede Saterdag het Benjamin en Cilliers hul sussie in die hospitaal verras! Benjamin het uit Amerika gevlieg en Cilliers uit New Zeeland. Ek is so jammer dat ek nie gereeld by die boodskappe en “updates” uitkom nie. Tygerberg is so halfuur se ry vanaf Stellenbosh, soms ry ek in die verkeer dan is dit sommer ‘n uur lank. Besoektye by Tygerberf is baie streng. Dit is maar ;n staatshospitaal, maar Mari-Alena het nog nie een negatiewe woord gesê nie. Sy staan so sterk, verduur elke ontbering. Dit is so verskriklik moeilik vir my om haar in soveel pyn te sien en daar was dae wat ek edink het dat ons haar gaan verloor. Sy het verskriklik gewig verloor, sy was so bleek en swak. Vandag lyk sy baie beter! Ek prys die Here vir Sy getrouheid en Sy genesing! Ons gebruik saam met Mari-Alena nagmaal en salf haar. Ons spreek lewe oor haar. Die Here gaan verheerlik word deur haar getuienis!
Ek gee daagliks kort updates en gebedsversoeke op Whatsapp en Facebook.
My Whatsapp nommer indien jy op die groep wil wees: +380938126060
In Suid-Oekraïne gaan die gemeente goed aan. Die leiers is so getrou. Hou asseblief aan om vir Suid-Oekraïne en Oekraïne te bid.
It is that time of the year when all the ‘End of the Year’ activities start. Exams will kick off on Tuesday and after that we plan to have a fun day with the school Rangers and a Christmas crafts day with the Saturday Rangers. The Discovery Rangers completed the Tool Craft merit on Wednesday and there were some moments when I couldn’t help but laugh. The boys and girls had to put what they have learned into practice. This included using a wood saw and a bow saw, hammering in some nails and remove them, and using an axe. They put in a lot of effort to be able to swing that axe. Lavarel, who is in my patrol, is very small for his age and showed me his ‘muscles’ and asked whether I thought they were big enough for the task. I couldn’t disappoint him so I replied that he would do just fine. He managed well, but could not really make a dent in the trunk of the palm tree. I had to constantly remind them of the safety rules as they got so excited and I did not want anybody to loose some toes and fingers. We ended up with an audience of people walking by, probably wondering what we teach the children at our school. Some of the men commented on technique and offered some tips. That’s community living for you.
The classroom under construction has its foundation and frame, so the next step will be the roof. We are very excited about this classroom, because the whole pre-school will move into those two classrooms and Grade 1 to 5 will share the big building.
Our ‘new’ roof has lost its beautiful blue colour. It is just so disappointing that one has to spend a lot of money on such poor quality material. It does keep the rain out though.
Dries and I are very thankful for our good health. So when we succumb to one of the sicknesses that goes around from time to time, we don’t complain. I was the one to end up in bed for a couple of days this time around. So did our neighbours and almost everyone at school. I think for once Dries was happy to go off to the boat and not catch what we all suffered from.
Our rainy season has definitely arrived. Earlier than usual, but we don’t complain, because the wells were running dry and the cows started to look very thin. Within a few days, the brown grass turned into a fresh green colour and everything look alive. Of course, that means that the mud is also here. I am glad that my quad is back on the road. That makes the journey to school much easier. We had less than half of the usual attendance at Rangers on Saturday due to the weather. Larice and Sitraka’s children were sick so Dries jumped in to help Euphrasie with the English lesson of the Adventures group. Actually, he ended up teaching the whole lesson while Euphrasie enjoyed the opportunity to have someone else teach. Well, those Rangers had a very good time with Dries and will probably be disappointed next week when he won’t be teaching. I only had the twins, Michael and Michel, and it gave me the opportunity to focus on them. Their English is really improving.
The new classroom at school is finally taking shape. Please pray with us for funds to put up a fence. One of the neighbours at school approached me on Saturday to tell us that he saw a man coming out of the school early one morning. Nothing seemed to have been taken, so we think that this individual sleeps in that classroom. It is a Malagasy built structure which means that there is a gap between the wall and the roof made from leaves. As there is no electricity at school, we don’t have lights at night to deter people.
Meer as elf maande ná die reuse aardbewing wat op nuwejaarsdag vanjaar onverwags die Japannese volk geskok het, lê die pyn en ontwrigting vir die inwoners van die Noto skiereiland nog vlak. Onlangs (September) het ‘n vlaag van vernietigende vloede verder nóg sout in hulle wonde ingevryf. Gisteraand het pas weer ‘n skudding van 5 op die Richterskaal dié omgewing laat bewe. Ontelbaar baie mense is opnuut getraumatiseer. “Ek het gedog dit klaar met my!”, vertel een oorlewende wat nouliks ontkom het op nuwejaarsdag, by wie ons betrokke was in verlede week se uitreik na die Noto rampgebied, Noord van Kanazawa stad.
Ons ~ ek en een van my KRTS kollegas en elf van ons studente ~ het normale kweekskool klasse (vir ‘n week) gestop om as vrywilligers ‘n klein bydrae te maak. Hierdie is die vierde grootskaalse ramp waarby ek betrokke is, vandat ons in Japan begin werk het 15 jaar gelede. Van Noord-Oos (Sendai area in Maart 2011) tot Suid-Wes (Kumamoto area in April 2016 en Okayama area in Julie 2018), en hierdie keer in sentraal-Japan (Noto skiereiland). Die uiteenlopende aard van die rampe (aarbewings, vloede, tsoenami’s en kernkrag kwessies) asook van die hulpverlening-strategieë, kompliseer vrywilligers se betrokkenheid. Tog is dit opvallend hoeveel vordering/groei gemaak is i.t.v. interkerklike samewerking en ‘n gekoördineerde netwerk van ondersteuning wat op grondvlak ‘n daadwerklike verskil maak.
Toe ons in 2011 betrokke was by rampverligting ná die tsoenami in die Sendai area, was daar ooglopende wantroue tussen kerke en regererings-hulp. Dis nie verbasend in ‘n land met net 1% Christene nie. Dis nie asof jy ‘n kerk om elke hoek en draai raakloop, soos in Suid-Afrika nie. Christen vrywilligers (en andere) het gewerk tot hulle uitbrand. Hierdie keer, met die Noto span, is dit anders. Só vertel ‘n jong man langs wie ek gesit het, terwyl ons ‘n middag-ete breuk vat. Hy het self sy werk as elektriese ingenieur opgegee om nou voltyds by ‘n dinamiese kinderbediening betrokke te wees. Hy sê die ontstaan van die nuut-gestigde NOTO HELP organisasie het gegroei deur bestaande vertrouensverhoudinge, uit ‘n reeds gevestigde netwerk van plaaslike leraars en kerkleiers, wat paraat was vir rampgebeure. In Noto het die kerk dié keer reeds aktief met rampverligtingswerk begin nog vóór die regering met infrastruktuur herstel begin het. Die krag van vrywilligers bou nou die fondament van die lang herstelpad. My (vrywillige) ingenieur-vriend span ook sy vorige werkservaring en gawes in om namens NOTO HELP slagoffers se beskadigde huise te herstel en (elektries te) beveilig.
Alhoewel die lewensverlies hierdie redelik laag was, leef baie mense steeds in tydelike huise onder moeilike omstandighede. Vir duisende is die realiteit van 5-10 jaar van verwagte herstel, ‘n wanhopige en verlammende vooruitsig. Die Noto skiereiland is geleë in die area met die kleinste Christen bevolking in Japan, bekend as ‘n Boeddhistiese vesting. “Soveel te meer is die hande en voete van Christen vrywilligers nóu hier nodig”, sê een plaaslike Baptiste kerk leraar vir my, toe ons ontmoet in die swaar getrefde Wajima area. Hy het pas 70 jaar oud geword, toe die aardbewing hulle geruk het. Nou is hy en sy vrou genoop om nog 10 jaar aan te hou (as sy gesondheid hou), gaan hy voort met ‘n glimlag. Hy is een van vele wat ‘n groot skuif moes maak. Ander (sendeling-)vriende van ons se seun, wat nou NOTO HELP se werk lei, het met sy hele gesin uit die Noorde getrek om betrokke te wees op die langtermyn. Dit vra baie opoffering.
Ons week was gevul met sulke betekenisvolle ontmoetings. Ons het o.a. vragte vol modder en sand verwyder, uit slote in woonbuurte en by boere se groente-tonnels. Op ander plekke het ons die oorblywende meubels ens. uitgedra uit geboue wat wag om gesloop te word (sien foto’s hieronder). Ek het op ‘n vars manier besef: deur liefdesdiens leer ons elkeen watter gawes ons ontvang het, en hoe ons dit ten beste kan aanwend in diens van die kerk en gemeenskap t.w.v. God se werk in ons wêreld.
Die Reformed Church in Japan (RCJ), die NG Kerk se susterskerk in Japan, maak ook op unieke maniere ‘n verskil. Nie net deur spesiale rampfonds bydraes van amper ¥10 miljoen nie, maar ook deurdat baie van ons 140 plaaslike gemeentes meer as 12,000 (!) vloerlappe en klein handdoeke ingesamel en na RCJ Kanazawa gemeente gestuur het (wat gebruik is/word in die skoonmaak proses). Op die manier het ons gepoog om saam met die ramp slagoffers klein, volhoubare treë te gee oppad na herstel ná die reuse verliese.
Aan die begin van elke dag se werk saam met die NOTO HELP span, open ‘n leier met ‘n kort boodskap uit die Bybel en gebed. “Die rampe het ons soos die donker oorval”, vertel een. “Maar tog skyn die lig van Christus helder deur die skrefies wat vrywilligers stilweg oopskuif deur hulpverlening”, vervolg hy. Terwyl ons aan die einde van ons dag se werk by een skeefgetrekte hotelgebou uitstap, sluit ons weer af met gebed. Die persoon wat ons gehelp het, soos die ander 99% van die mense daar, is nie ‘n Christen nie. Dis ‘n bejaarde oom wat desperaat is om weer nuwe lewe te smaak ná die aardbewing hulle hotel se fondamente geruk het. Deur ons interaksie met hom beleef ons iets van sy liefde vir hulle pragtige omgewing en die lewenslange verbintenisse met hul leefwêreld. Hy het waarskynlik nog nooit ‘n Christelike gebed gehoor nie.
Ds. Hideyuki Urushizaki (ons plaaslike RCJ Kanazawa leraar) vra respekvol of hy kan bid. En hy maak so. Aangrypend. Eenvoudig. Onder andere soos volg: “Here, ware lewende God, dankie dat ons hier betrokke kon wees vandag. Wees asb. met elkeen hier wat herbou aan hierdie hotel en omgewing. Mag dit weer ‘n plek word wat herleef en t.w.v. die streek se bemoediging ‘n tuiste en gemeenskap is vir vele …” Onwillekeurig kom Jeremia 29:7 by my op: Bevorder die belange van die stad waarheen Ek julle in ballingskap weggevoer het, bid tot My vir daardie stad, want sy belange is ook julle belange.
Ek is dankbaar vir verlede week se ervaringe. Dit was ‘n uitstekende geleentheid om ons Praktiese Teologie klasse te verruil om in die ‘klaskamer’ van rampgebeure veel meer te leer. Onder andere van pastorale sorg en diakonale liefdesdiens, as deel van God se sending waar ons gestuur is. In navolging van die Groot Vrywilliger, Jesus Christus.
Bid asseblief saam met ons vir die lang pad van herstel vir die mense van Noto.
Vrede en seën,
Stéphan, Carina en gesin
Pasadres is: Shobu Ga Oka 3-1-3, Kita Ku, Kobe City, JAPAN, 651-1306
It’s a beautiful autumn Saturday outside. In our corner of world the sun took its sweet time to rise over hazy hills this morning. The birds began their melodious songs outside our window, and the dogs ceased their raspy barking in the distance. The buses started their early morning descents into the city, and all around our neighbours ventured out for their “marning waalks.” One of us left early to the market. The other one turned to the piano to start practicing Christmas songs, as our team has two turns during Advent.
This week we had two pieces of FANTASTIC news:
First, one of the guests who will be visiting us this month, had had a few hiccups with his Asia visa application. After a few back-and-forths his ETA was issued. Thank God for His favour.
Second, we have confirmed that one of our neighbouring countries has opened its land borders. This has solved one of our major budget problems. For 4 years now these borders have been closed to foreigners. Only citizens of these two countries were allowed to cross these borders until now. This meant that, for us to give training in a city just across the border, we’d have to travel by air, taking two flights either way. This was unfortunately beyond our budget. Yet, with the news of the border opening to us, we’re able to travel by bus to the border (at a fraction of the price), where our friends will be able to pick us up and transport us to the city, just a few kilometers away. So this week we could set a date with the Bible School Director to travel to there next year, to start teaching their students (from countries all over South Asia) more about Identity, Purpose and Kingdom Entrepreneurship. Thank God for making a way where we didn’t have a way!
One of us is back to two weekly Zoom sessions, teaching Identity, Purpose & Application. He’s also been setting up individual appointments with some young men to teach this material. In the meantime, our team has started on the book “Living Fearless” by Jamie Winship, which approaches the subject of Identity from a slightly different angle. The other one has gotten back to the music ministry and church board activities. After about a month back in our host country, it seems we’re finally picking up some momentum in our work.
In exactly 10 days we’re going to the airport to pick up some friends from our hometown! We’ve been inviting these two guys for a number of years, and this year the Lord has provided and they are travelling soon. These are people who live in the same wide open blue sky country as we used to. They will travel from summer to winter, from clean air to dusty, from flat horizons to, from relatively sane traffic to the chaotic local traffic. Please pray for their final preparations, their health, and for journey mercies as they travel. Pray that God will prepare each item on the program even before they step foot in Nepal. Pray that we’ll all be a blessing to each other.
It’s silly season here, as it probably is for you as well.
These next two weeks are filled to the brim with Thanksgiving – our staff Thanksgiving meal and a send-off for our business partner, who will travel to another country for 7 weeks, then Thanksgiving and (hopefully) 12 basketfuls of orders.
During December we’ll fit in 2 Christmas carol events with local churches, our team’s end-of-year event, and baking cookies for and reaching out to MANY of our friends who don’t know Jesus yet. Another group from our home country will also swing by before Christmas, and by the time we sit down for our annual Christmas Outreach Lunch on the 25th, you can be sure we’ll be ready for some R&R.
So please pray that, as we enter Christmas season, and as the government and our neighbours relax their hostility against evangelism, the two of us, our team and our fellow workers here will have many opportunities (and use those) to bring more people to a place where they are able to meet Christ.
Now that our news is finished, i hear the sounds of the city bussing outside my windows again. It’s time to go.
We hope each one of you has a MARVELOUS weekend. We pray that God will remind you daily of His faithful love. We pray that you can find shelter in the shadow of the Almighty and testify that God is good.
Die dokter het bevestig dat Mari-Alena kanker het.
Die goeie nuus is dat dit Lymphoma kanker is wat gewoonlik makliker behandel kan word. Net 5% van mense wat maag kanker het het Lymphoma.
Ons sal Maandag in Paarl hospitaal die details hoor oor die vordering en behandeling.
Vrydag het Mari-Alena duislig gevoel en was sy baie swak. Ek het haar so vinnig moontlik na die naaste hospitaal gebring. By die Mediclinic hier in Stellenbosch het hulle haar dadelik twee eenhede bloed gegee en sy was in baie pyn. Sy is in Mediclinic opgeneem en is nou vir twee dae hier.
Die dokter het gesê dat dit baie goed is dat ek haar hierheen gebring het, aangesien sy dadelik die bloedoortapping gekry het wat lewens noodsaaklik was. Haar ystervlakke was ontsettend laag. By die staats hospitaal in Kaapstad gee hulle ‘n bloed oortapping nie sommer nie. Sy het nou weer kleur in haar gesiggie. Ons het nie ‘n mediese fonds nie, maar ek glo en ek weet dat die Here vir al haar behandeling sal voorsien.
Ons weet nie wat vir ons voorlê met behandeling nie, maar ek weet verseker dat die Here ons dra.
Ek loop nou hier in die hospitaal gange rond en ek voel fisies so moeg, so swak.
Maar ek weet dat wanneer ons swak is, is Hy sterk in ons.
The last two weeks were mostly spent on getting the Land Rover back on the road. That entailed waiting for the replacement parts to come from Antananarivo, removing what seemed to me most of the inside of the Land Rover, fitting the new clutch and then putting everything back. When you have to work alone, you use everything available to you to make life easier. In this case, bamboo was used to lower the gearbox. For those mechanical minds out there, this will all make sense, while to me it looked like chaos. Well, I am happy to report that the Landy is back on the road and Dries can return to the boat this coming week.
Larice and Sitraka received their Foundations Training badges this week. They have served as leaders at Royal Rangers for three years now and they have a great impact on the lives of the young people. Their children Mitsiky and Marisika join us most of the time and they are just such a good example of what a Godly family should look like. Dries share II Timothy 2:2 to encourage them.
“And the things you have heard me say in the presence of many witnesses entrust to reliable people who will also be qualified to teach others.”
Paul gives Timothy a clear mandate to teach and defend the truth. It emphasizes the importance of discipleship and teaching the next generation. In Sitraka and Larice we see faithful believers who will first of all model Christian behaviour in their lives and then pass on the Word of God without compromise.
I made a hanging potplant holder and the reaction of the youngest lemur made us laugh:
Dries and I spent the week working on Gabriel. We managed to get in a full week’s work. We had to get going early in the morning as the heat made work between one and at least half past three impossible. School was closed for the mid-term break and it made perfect sense for me to spend the week on the boat. I did my share of painting and cleaning, but it was more to be a support to Dries. It helps if he doesn’t have to worry about meal preparation.
Back at home, twelve to seventeen hours power cuts are now typical. We cannot run our fridge properly, so it is doing it the Malagasy way this coming week, buying what we need for the day. We charge up some batteries to enable us to run a fan at night as it is impossible to sleep without one at this time of the year.
The Land Rover’s clutch broke on Friday. This means that we have to order the parts from Antananarivo. Please pray with us that it will be available and secondly that it will still arrive this week. This means no work on the boat while the Landy is out of commission.
Many people have asked us if Gabriel was already back on the water. We decided that it would be better to wait until after the rainy season, which takes us to April next year. I think end of May sounds more reasonable. There is work at school that needs to be done before the rain starts in earnest. That means before December. As you remember, when the school’s roof had blown off, the gutter system was also destroyed. It is very demoralising to have to redo something that was done so well and functioned perfectly.
Please pray for us, because we do feel overwhelmed and tired by everything that is going on. The building of the classroom at school is such a frustration! We are simply wearied by the constant need for checking the quality of the work that you pay people for.
I think the children’s love and passion for school are the things that keep us going. The Discovery Rangers were so enthusiastic about what they have learned about Madagascar’s birds during the five weeks of their Bird Merit. We had a Bible quizz about the book of Proverbs with the Adventure group last week. Their fervour for the truths they had acquired, does leave one humbled.
My biggest difficulty is to challenge the teachers at school to improve their proficiency in French. There seems to be a barrier or a resistance to want to learn. I am frustrated that they don’t realise that it is to the children’s advantage to be fluent in French by the time that they go to secondary school.
I have given you an array of prayer requests this week of which the salvation and spiritual growth of our children and their parents are always a priority.
Dankie vir elke brief van bemoediging, vir elke gebed vir elke bydrae. Ek waardeer dit oneindig baie!
Dit is vir my so kosbaar terwyl ek in Suid-Afrika is om mense wat die gebedsbrief ontvang raak te loop en te hoor hoe daar gebid word en ingetree word vir ons as gesin en vir die gemeente in Suid Oekraine. Die Here hoor elke gebed en Hy beskerm ons, Hy voorsien en sorg en gee ons Sy leiding.
Die tyd hier in Suid-Afrika is werklik ‘n tyd van rus en ‘n tyd om weer opgebou te word. Ek ontvang soveel woord van bemoediging en versterking. Ek is so dankbaar teenoor Johan en Mariette van Highway gemeente by wie ek nou bly, vir hul gasvryheid en liefde. Ek is so dankbaar vir Anneke en haar ma tannie Flippie, wie se motor ek kan leen. Die Here is so goed en getrou. Ek sien elke dag hoe Hy voorsien en sorg.
Ek geniet Suid-Afrika so baie. Die mense hier is so vriendelik! Oral, in die winkels op straat. Ek beleef mense as warm en oop. Elke karwag en persoon in ‘n winkel. Dit is vir my so lekker om hier te wees! Ek weet nie of julle dit besef nie, maar hierdie is so ‘n vriendelike land. Dit is so wonderlik om deur die nag te slaap sonder sirenis wat afgaan, om nie in die nag af te hardloop in die bunker nie. Wanneer ‘n motorfiets vinnig en hard verby my skiet, skrik ek bietjie. Dit klink so bietjie na ‘n serene en die bromponies klink nogal baie dieselfde as die drones met hul 50 kg plofstof. Dan is dit so wonderlik om te weet dat ek maar kan ontspan. Ek geniet die groen en die reën wat af en toe val. In Oekraine kruip die winter nader en alles is reeds vaal en grys, nou dat die bome hul blare verloor het.
Dit gaan goed met die gemeente in Suid Oekraine. Die leiers is so getrou, elkeen in sy bediening. Ek prys die Here en is so dankbaar so so ‘n getroue span. Ek het vanmore met van die leiers gesels. Alga vra dat ons asseblief sal bid vir genoeg vuurmaak hout vir die winter. Daar is min hout oor van verlede jaar. Dit is nog nie baie koud nie, maar diep in die winter is dit gewoonlik enige iets van tussen – 10 en – 24 grade.
Bid asseblief steeds vir die kleuterskool vir borge vir elke kindjie. Ons wil graag vir elke onderwyseres en elke assistent ‘n salaris gee wat meer is as die minimum salaris in Oekraine. Bid asseblief saam dat die Here die kleuterskool sal seen.
Dit is al amper 1000 dae van oorlog in Oekraine! ‘n Duisend dae wat mense sterf in hierdie sinnelose oorlog. Dit is gewone mense soos ek en jy wat hul lewens verloor. Kindertjies wat in vrees lewe. Ons bid vir vrede in Oekraine. Ons bid vir ‘n wonderwerk. As die Here nie ingryp nie, kan dit net erger word met Noord Korea wat nou Rusland ondersteun. Bid asseblief.
Sonneblomme en Sneeu is die week weer op die top 20 Afrikaanse boeke wat in Suid-Afrika verkoop is. Ek is so dankbaar dat die Here die boek gebruik in mense se lewens. Bid asseblief saam vir boek nommer twee. Dat die Here sal lei. Ek het verlede week met die uitgewer gesels. Die Here lê dit sterk op my hart om ‘n boek uit te bring oor Psalm 91 vir mense wat in vrees leef, met getuienisse van die Here se beskerming oor 28 jaar. Bid asseblief dat die Heilige Gees dit sal lei en dat mense se geloof vertrek sal word deur elke getuienis van die Here se getrouheid. Ek wil niks uit my eie doen nie.
Bid asseblief vir my kinders. Bid asseblief vir H-J se beskerming. Hy is elke dag baie ure op die pad vir sy werk. Bid asseblief vir hom en An, dat die Here hulle sal seën. More, word verjaar H-J en word 28. Die geboorte van ons oudste seun, was vir my en O so kosbaar.
Bid asseblief vir C en T wat in New Zealand is.
C en T sal graag eerder in Santa Rosa in Amerika naby sy broers en O se ouers wil bly. Bid asseblief vir C vir ‘n pos wat hy as Bedryfs Ingeneur kan werk in of naby Santa Rosa. T, C se Oekraniese vroutjie se ouers woon ook as vlugtelinge nie ver van Santa Rosa af nie.
Bid asseblief vir B C wat op die oomblik by Santa Rosa Christian Church is as jeugwerker. Hy het steeds ‘n hart vir Oekraine en bid dat die Here hom ook sal lei in sy toekoms.
Bid asseblief vir M-A terwyl sy nou na ander moontlikhede en poste by skole begin kyk in Stellenbosch omgewing. Die kleuterskooltjie waar sy nou is, se salaris is so klein. Ons bid vir ‘n laerskool pos of vir ‘n kleuterskool waar sy kan groei en waar sy haarself kan uitleef.
Bid asseblief vir I, dat die Here hom ook sal lei en sal wys waar hy volgende jaar moet wees. Hy wil steeds graag by sy broers in Amerika wees, maar as die deure nie vir hom oopgaan nie, sal hy moontlik saam met my na Oekraine terug keer. Bid asseblief dat die Here hom sal vertroos, versterk en hoop en Sy visie sal gee. I is nou 18 en maak skool klaar.
Bid asseblief vir ons jongmanne van die gemeente wat in die oorlog veg. D se man, hulle het ‘n babadogtertjie. Bid vir D en S. S was vir die eerste paar jaar van sy lewe in ‘n weeshuis totdat S en T hom aangeneem het. Bid vir K wat as ‘n kind saam met sy boeties en sussies in ons huis gebly het. Hy is ook getroud en het ‘n klein seuntjie. Bid ook vir L se seun, wat in die voorste loopgrawe veg. Die winter is oppad en ek kan my net indink hoe koud en nat dit moet wees en om dag en nag blootgestel te wees aan die sneeu en reen.
Bid vir die mans van Oekraine. Soms word hulle letterlik op die straat aangekeer, daar word ‘n sak oor hul koppe gesit, hulle word geboei en in ‘n wa gegooi om in die oorlog te gaan veg. Dit is hoe drasties daar na soldate gesoek word. Mens sien omtrent nie mans op die strate nie.
Ons het die Here so nodig. Elke dag en elke oomblik. Hy is so naby en so goed en getrou. Hy is naby en niks kan ons van Sy liefde skei nie. Hy sê in Sy woord dat Hy ons dag na dag versterk. Die Here praat die week met my deur Efesiërs 4 en ek lees dit oor en oor. Ek lees dit in die Amplified Bible en ek sien in elke vers hoe die Here besig is om ons te vernuwe en te vul, dag na dag, hoe Sy krag in ons werk. Alle lof en eer aan ons Vader wat so lief is vir ons.
My week in Tanzania the last week of September was such a blessing. I had the opportunity to help equip 7 students on how to share the gospel and hear God’s voice. Some of them evangelised for the first time in their lives.
November is always the hottest month on our island. That uncomfortable heat arrived already well in October this year. There is not much of a breeze where Dries works on the boat and he needs a change of shirt a couple of times a day. I walk around with a little towel to wipe the sweat as I go through my day. Everything happens a little slower now.
We identified four Expedition Rangers who will now start serving as Junior Leaders. This is very special as they all grew up before us and are such mature young people. Randria’s twin boys, Michel and Mickael will go to Diego to study next year, but they will stay with Rangers until they leave. Francise and pastor Hery’s son, Miranda, is still in school, but he is a quiet, serious boy. He received the Royal Ranger of the year award last year. Maeva is the only girl amongst the boys. She is a very loyal Ranger. During meetings, they will take charge of the opening and closing ceremony, lead the prayer time, do the Bible reading and be a part of the worship team. Dries presented them with their new badges on Saturday after which they stepped right into their new roles.
Please pray for these young people to make good decisions and to be good role models to the Adventure Rangers.
Euphrasie and I were off to Russian Bay after an early start on Thursday morning. We were suppose to make the trip on Tuesday, but the wind was strong throughout the night and the sea was subsequently too rough the next day.
Joshua Generation School, Lovako School and Royal Rangers are all under way after the school holiday.
Kids and Discovery Rangers meet every Wednesday afternoon. The Discoveries are a big group this year and they are packed like sardines into the classroom where we meet for prayer and worship before they disperse into their individual patrols. We are studying the Bible book of Ezra for the next five weeks and for the skills merit, they are learning all about the birds of Madagascar.
The Adventure and Expedition groups meet on Saturday afternoons and we had a full house yesterday. There was also great sadness as Hollande Hérine, one of the Adventure Rangers lost her father a week ago in an accident. She received our Ranger of the Year award last year. Her father was a good man and provided for his family. In this culture of absent and uncaring fathers, the loss is felt even more.
We had some snacks to start the Ranger year. Larice and Sitraka’s baby girl, Marisika, experienced her first Ranger meeting.
Euphrasie and I will head out to Lovako School in Russian Bay on Tuesday. It will just be a day trip, but we want to go to encourage the teachers and help them set up for the new school year.
We are very excited to announce that there are two German volunteers who want to spend four months with us from January 2025. Annika and Anne have just finished their final year of school in Germany and they are also part of the Royal Rangers. We look forward to welcome them. Please pray for them as they prepare for this great adventure. We have to go with a tourist visa, because the other options require too much paper work and will cost a great deal.
Enjoy these colourful flowers from our garden that bloom profusely despite the dry season.
Dankie dat julle bid en dankie vir elkeen wat gee, elke bemoedigende woord, elke skrif.
Ek en die gemeente hier in Suid Oekraïne, die kleuterskool en elke persoon in Lig vir die Wêreld gemeente waardeer julle so baie.
Die Here sorg en voorsien. Hy bemoedig ons dag na dag en Hy beskerm ons.
Oorlog. Dit is so ‘n verskriklike woord. ‘n Woord wat jy in films hoor of in die geskiedenis van lees of plekke ver van ons. Hier in Suid Oekraïne is dit die woord wat jy heeltyd, die meeste hoor. Ek onthou, September 2021 op ‘n sorgelose somers dag het ek en my man saam met sy ouers Lviv besoek. ‘n Filmspan was besig om ‘n toneel in die pragtige ou dorp af te neem en die plein was in ‘n oorlogs toneel van die tweede wêreld oorlog omskep. Soldate, gewere, sandsakke, groot yster versperrings om tanks te keer. Ons het in verwondering deur gestap. Soos kinders deur ‘n toneel wat niks met ons te doen het nie.
Min het ek geweet dat my hele lewe binne ‘n paar dae heeltemal sou verander. Ek, sonder my man en my pa in ‘n oorlog. Gister was dit drie jaar wat my pa oorlede is. Net ‘n paar dae voor my man.
Net ‘n paar weke gelede was weer ek in Lviv. Verlede week sien ek op die nuus hoe die pragtige ou stad brand en sien foto’s van mense wat onder die puin uitgegrawe word. Die aanval op Poltava alleen is daar meer as 50 mense oorlede en meer as 200 mense beseer. Met beseer dink mens partykeer net ‘n skrapie, maar dit is mense wat ledemate verloor of erg gebrand is. Ons harte is seer. Vanmiddag lui die klokke in Suid Oekraïne. Nog ‘n soldaat word vandag begrawe. Die pad van die kerk staan mense met Oekraniese vlae in hul hande. Party mense staan op hul knieë langs die pad terwyl die lykswa met die oop kis stadig verby ry. Niemand sê ‘n woord nie. Almal in die dorp praat sag asof hulle ‘n groot las dra. Mense se harte is seer. Hoe lank gaan dit nog aanhou is die vraag op elkeen se lippe. Dit is asof die oorlog net erger word. Mans probeer die land verlaat om nie te gaan veg nie. Mans word van die straat af geneem en weggestuur om te gaan veg. ‘n Jongman wat ons ken het deur die Donau rivier geswem om Oekraine te vlug. Elke jaar verdrink daar soveel mense in die rivier as gevolg van die strome wat mense intrek. Ek weet nie hoe hy dit reggekry het nie, maar hy was glo vir ‘n maand in Moldavie onwettig. Hy wou weer terug kom Oekraine toe, weer swem, maar is vanmore oorlede. Hulle sê dat hy van spanning oorlede is.
Dit is die realiteit van die van Oekraine. Ons het ‘n wonderwerk nodig.
Die geveg oor Univermag, ons gebou gaan ook voort.
Bid asseblief vir uitkoms om die hele gebou te onderhou, elektrisiteit en salarisse.
Ek kom D.V in Oktober/November in Suid-Afrika kuier en sien so baie uit daarna. As daar enige iemand is wat dalk asseblief vir my ‘n karretjie het in Pretoria of in die Kaap om te leen in daardie tyd sal ek dit so waardeer. Dit voel asof ek net op die regte tyd kom, en asof ek op my einde is. Oktober 11 is dit al drie jaar wat die Here vir my man kom haal het. Ek het weer finaal deur die Engelse weergawe vir Sonneblomme en Sneeu gewerk saam met Juliet en dit voel asof ek alles net weer so naby beleef het. Al die projekte vir die jaar is afgehandel. Die leiers gaan goed aan terwyl ek nie hier is nie. Ek voel rou seer binne. September maand voel altyd soos afsluit. Soos die laaste kuier saam met my man in Lviv voor ons Suid-Afrika toe gaan.
1 September het die nuwe skooljaar in Oekraine begin. Ons het 9 nuwe kindertjies in die 2 tot 3 jariges se klassie. Bid asseblief Vir Raduga se finansies. Elke maand staan ons in geloof en verwondering oor hoe die Here voorsien. Elke maand uit ‘n ander oord, en mens lê in die aande wakker en wonder en wanneer jy somme maak, kan jy die hele nag wakker lê. Ons sukkel om aan die einde van elke maand almal se salarisse te gee. Hierdie volunteers van ons kry minder as die minimum salarisse in Oekraïne. Van hulle is enkel mammas en het heen ander inkomste nie. Ons wil so graag vir hulle ‘n behoorlike salaris gee.
A is deur sy ma so mishandel toe hy klein was, daarom is hy nou blind. Hy is baie musikaal en het homself geleer om trekklavier te speel. Ons het vir hom ‘n elektriese klavier geneem en hy was baie bly. D was in Raduga toe sy klein was. Sy het so swaar gekry in soveel armoede en ouers wat drink. D is nou getroud en het ‘n baba van so 6 maande oud.
Haar man is nou vir opleiding om in die oorlog te gaan veg. Sy huil, want elke dag sterf daar soveel mense. Ek verstaan dit nie, maar elkeen wat gaan veg moet sy eie helmet en borsharnas koop. ‘n Goeie kwaliteit een is verskriklik duur. Sy vra vir ons vir hulp. Sy stuur ‘n foto van haar man met die beskermende klere wat hy sal moet aankoop. Bid asseblief saam vir hom en ook vir T, die coffee shop se vorige kok. Sy is ook besig om vir haar seun geld in te samel. Hy veg ook in die voorste loopgrawe.
Mens sien min mans in die strate. Die weermag stop enige iemand en stuur hulle om te gaan veg.
Bid asseblief vir Suid Oekraïne. Bid vir Oekraine. Dit voel asof die dae donkerder word, asof daar geen einde aan die oorlog is nie. Maar die Here kan in een dag alles verander.
Bedompig! Die laat-somer hier in Kobe laat ons behoorlik sweet die afgelope tien dae, vandat ons veilig terug is uit ‘n winterige Suid-Afrika.
Ons is bemoedig en aangespoor deur ontelbaar baie ontmoetings en byeenkomste sedert Mei maand. Alhoewel ons julle in ons tuisland reeds baie mis, is ons ook verlig om terug te wees op een plek, by ons huis. Intussen het ons weer begin voete vind en gaan dit goed hier waar ons inval vir ‘n volgende termyn.
Hierdie kort nuusflits se doel is drieledig:
1. Om ‘n kort video te deel, wat ons onlangse bediening en lewe opsom. Gebruik dit gerus in jou kleingroep of gemeente / erediens, as terugvoer oor Missie Japan se werk. Kliek hieronder of by https://youtu.be/XP_0_Wt70n0
2. Missie Japan se bestuur (op die foto hierbo) het ‘n belangrike brief gerig aan ondersteuners soos jy. Lees dit gerus hieronder (of kliek hier) en deel in die terugvoer oor ons SA besoek.
3. Tobie en Annalie de Wet is in die laaste helfte van hulle 3-jaar termyn as brug-sendelinge by RCJ Niihama gemeente in Shikoku. Heelonder deel hulleself grepies uit hulle onlangse bediening.
Verder wil ons vra, bid asseblief saam vir die hervat en voortsit van ons almal se werk in Japan. Dat die Here ons met wysheid en krag sal toerus en self die geleenthede sal bly voorsien om vreugdevol Sy lewende hoop hier uit te leef.
Ons waardeer jou omgee en saam-stap, saam-bid vir ons. Dis nodig. Meer volledige nuus en foto’s volg in Oktober, hou die spasie dop!
Met groot waardering, Stéphan, Carina en gesin
19 September 2024
MISSIE JAPAN: NUUSBRIEF
Dit is skaars 2 weke gelede nadat ons afskeid geneem het van die Van der Watt gesin. Hulle was vir 3 maande in Suid-Afrika vir ‘n welverdiende tyd van verlof, die versterking van familie- en vriendskapsbande, sowel as besoeke aan verskeie gemeentes en ondersteuners regoor die land. Net ‘n week voordat die Van der Watts teruggekeer het, het die groep van 6 lede van die RCJ se Diakonale komitee ook terug vertrek na Japan. Hulle was hier in Suid-Afrika op ‘n 10dae lange Diakonale studiebesoek. Dit was inderdaad ‘n besige, maar heerlike tyd!
Hierdie kort nuusbrief se doel is juis om ons ondersteuners op hoogte te bring van al die verwikkelinge hier by Missie Japan asook om terugvoer te gee oor besluite wat geneem is tydens ons Algemene Jaarvergadering wat einde Julie in Stilbaai plaasgevind het.
Eers meer oor die besoeke. Ons reëling is dat ons sendelinge elke 3 jaar vir ‘n tuisbesoek terugkeer na Suid Afrika. Hierdie besoeke is tweeledig. Die eerste oogmerk is om so veel as moontlik ondersteuners te besoek, gevestigde verhoudings te verdiep, terugvoer te gee en te getuig oor hulle bediening en lewe en werk in Japan. Dit is natuurlik net so belangrik om ook in hierdie tyd nuwe ondersteuners te nader om die werk in Japan te ondersteun. ‘n Tweede, maar uiters belangrike oogmerk is natuurlik dat hulle veral ook kan rus en weer hulle familiebande hier plaaslik kan verstewig. Stéphan se ouers is nie meer jonk nie en daarom is elke besoek kosbaar vir hulle as familie.
Stilbaai het weer soos in die verlede gedien as basis vanwaar verskeie besoeke aan gemeentes regoor Suid Afrika gedoen is. In hierdie tyd het Carina nog steeds met groot toewyding ook die tuisonderrig van hulle vier kinders voortgesit. Ons het so baie versoeke gehad vir besoeke aan gemeentes, maar ons vertrou dat julle sal verstaan dat daar gewoon in 3 maande net nie tyd was om by almal in persoon aan te doen nie. Maak gerus gebruik van Stéphan en Carina se aanbod om via Zoom tydens ‘n erediens in te skakel vir ‘n gesprek met die gemeente. Ons gebruik die afgelope tyd hierdie tegnologie met groot vrug en die reikwydte daarvan is net soveel groter.
Stéphan het tydens die 3 maande in Suid-Afrika by verskeie gemeentes opgetree en groepsbyeenkomste gehou. Soms was dit selfs ook moontlik vir die hele Van der Watt-gesin om van hierdie besoeke saam te doen indien die logistiek dit moontlik gemaak het. Stéphan het ook in hierdie tyd verskeie kongresse en ander gespreksgeleenthede bygewoon. Een so geleentheid was die konferensie oor diakonaat wat by die Universiteit van Pretoria aangebied is. Tydens hierdie geleentheid het Stéphan ‘n akademiese artikel voorgelê en ons vriende uit Japan kon ook daar iets deel van hulle ervaring in Japan wat betref diakonale werk.
Dan was daar die studie-besoek van die RCJ Diakonale komitee. Die groep van 6 lede het bestaan uit ‘n leraar, ‘n dosent, ‘n sielkundige en 3 studente. Die Diakonale komitee van die Reformed Church in Japan (RJC) is al vir baie jare ook finansieël in vennootskap betrokke by verskeie projekte in die NGK Vrystaat en Weskaap se sinode-streek.
Verder het Missie Japan se bestuur einde Julie ‘n baie geslaagde algemene jaarvergadering gehou te Stilbaai. Met Stéphan, Carina en hulle kinders hier was dit ‘n tyd van vergader, saam besin, saam bid en saam onderskei vir die toekoms. Dit was natuurlik ook tyd van ondersteun en saam dankbaar wees vir die Here se getroue goedheid en voorsiening oor baie jare. Ds. Tobie en sy vrou Annalie de Wet is tans in Niihama in Japan en het dus via Zoom ingeskakel vir die vergadering.
Missie Japan se leiers het in hierdie tyd net weer diep onder die indruk gekom van God se werk in- deur Sy getroue volgelinge en diensknegte. Tobie en Annalie se werk in ‘n klein gemeente binne ‘n nie-Christen-konteks maak regtig ‘n verskil en die Here voeg mense by tot hierdie klein geloofsgemeenskap. Stéphan en Carina se werk in Kobe by die plaaslike gemeente en die Kobe Reformed Theological Seminary is soms uitdagend maar baie betekenisvol en sielsverrykend vir hulle. As Missie Japan het ons net weer besef dat die Here opnuut bevestig dat ons daar moet wees saam en saam met die RCJ diensbaar bly in God se Koninkryk.
Ons het ook tydens ons vergadering in Stilbaai gekyk na Missie Japan se finansies. Dit is hier waar ons net verstom staan oor die Here se voorsiening – ook deur julle as ondersteuners. Ons is diep dankbaar vir julle getroue ondersteuning. Die ekonomie is traag en in Japan word die lewenskostes baie duurder omdat inflasie daar ook sy kloue ingeslaan het. Ten spyte van dit kon ons ‘n nuwe begroting goedkeur en ook besin oor die moontlikheid om ‘n tweede sendeling paar na Japan te stuur.
Hier is ‘n kort opsomming van die belangrikste besluite wat geneem is:
Tobie en Annalie bly in Japan tot die einde van hulle 3 jaar tydperk (middel 2026) waarna hulle na Suid-Afrika sal terugkeer. Missie Japan is verantwoordelik vir hulle repatriasie en herinskakeling hier in SA.
Die werksaamhede van MJ in samewerking met die Ring van Shikoku (waar die De Wet’s werksaam is) is vervat in ‘n nuwe samewerkingsooreenkoms wat in die finale stadium van finalisering is. Hierdie ooreenkoms bevestig ons verbintenis aan mekaar en die werk in Japan en dui ook die pad aan hoe ons te werk gaan met die beroeping van nuwe sendelinge na Japan.
Daar is ‘n versoek van die Ring van Shikoku om met die vertrek van die De Wet’s (wat tans as brug-sendelinge dien) ‘n nuwe sendeling paar na Japan te stuur. Die Here het tydens ons vergadering hierdie versoek herbevestig en daar is besluit om voort te gaan met die werwing van ‘n tweede sendeling paar vir Japan in samewerking met die Ring van Shikoku. Die MJ kommissie wat die werwing van nuwe sendelinge sal doen, sal gelei word deur Ds Gawie Gouws van Swellendam. Meer inligting sal later volg.
Daar sal DV in 2025 weer ‘n besoek aan Japan gebring word waartydens formele gesprekke gevoer sal word oor die nuwe samewerkingsooreenkoms wat ook die beroeping van ‘n nuwe sendelingpaar sal insluit.
Ons sê vir elkeen van julle dankie vir:
Volgehoue ondersteuning deur gebede en finansies.
Getroue meelewing met ons sendelinge in Japan (e-posse, WhatsApp boodskappe, oproepe, ens.)
Hulp met die besoeke, gasvrye ontvangs, skep van geleenthede vir kontak, gesprekke, vervoer en verblyf, en etes ens.
Ons vra ook met vrymoedigheid vir:
Volgehoue voorbidding vir die Van der Watts en die De Wet’s se bediening, werk en lewe.
Spesifieke voorbidding vir Niihama gemeente.
Die proses om ‘n tweede sendeling paar te beroep vir werk in Japan saam met die Ring van Shikoku.
Groete in Christus Jesus, in verbondenheid.
Ds Johann Winterbach (Voorsitter: Missie Japan) Dr Nico Mostert (Sekretaris: Missie Japan)
Liewe Vriende,
Net ‘n bietjie terugvoering:
Eerstens, ons beide se optrede en praatjie oor geloof en sending van Maandag by die Shikoku Ring Vrouebyeenkoms:Alhoewel ons beide baie gespanne was, ook tydens die praatjie, het dit tog heel goed afgeloop en het ons positiewe terugvoering gekry. Dankbaar en verlig.
‘n Briefie van Japannese vriende: Liewe Annalie en Tobie Hallo. Baie dankie vir jou maklik verstaanbare, maklik hoorbare en warm boodskap gister. Ek het via Zoom deelgeneem.Dankie vir so ‘n wonderlike tyd wat ons saam kon deurbring. Y en M ……………………………. Tweedens, is ons regtig opgewonde oor M san wat ‘n tyd gelede vir die heel eerste keer in haar lewe haar voet in ‘n kerk gesit het. Gister het sy gekom om te begin om saam met ons Bybelstudie te doen. (Dit is die normale pad wat geloop word om “soekers” te lei tot geloof en om gedoop en lidmaat te word. Dit is gewoonlik ‘n lang pad wat selfs ‘n paar jaar kan duur …).
‘n Epos van M san: Goeienaand. Dankie vir vandag se Bybelstudie aan die hand van die Westminster Korter Kategismus. Ek het op my eie manier aangegaan en verder studeer terwyl ek na die Bybel gekyk het. Ek het besef ek moenie net die Bybel lees nie. Terwyl ek na die konteks kyk moet ek mooi nadink oor die betekenis van God se woorde in die Bybel. Dit is God se leiding, nie waar nie. Ek hoop om julle volgende week weer te sien. M …………………………………. Laastens, twee of wat Sondae gelede daag ‘n jong Taiwanese vrou met haar seun by die erediens op. Sy en haar man is beide Christene en het ook in Amerika gewerk. Hy wil egter nie na ‘n Japannese kerk kom nie. Sy is ‘n spontane persoonlikheid en het verlede Sondag weer gekom en selfs ‘n Christenvriendin saam gebring. …………………………………. Alhoewel ons nog dag en nag verkoeling gebruik, skyn die weer stadig maar seker te draai. Dankbaar Seëngroete Tobie en Annalie
